Het Vlaams Centrum voor Internet-Beleggers is uitermate bezorgd over de toekomst van de spaargelden en financiële beleggingen van de Vlaamse belegger. Reeds meer dan 17 jaar volgt het VCIB de beurswereld en komt tot de conclusie dat de financiële wereld sedert enkele jaren een zeer alarmerende richting is ingeslagen die weldra heel grote gevolgen zal hebben voor het  hele geldsysteem. Reeds meer dan 10 jaar draaien de geldpersen ongebreideld door, waardoor de valuta snel hun waarde verliezen. Tal van calamiteiten zoals de covid-pandemie en de energiecrisis activeren een tomeloze inflatie door de remediërende creatie van enorme massa’s goedkoop vrij geld. De plotse opstoot van de vraag naar producten en grondstoffen hebben na de Covid-crash, samen met de periodiek verstoorde toeleveringskanalen, de prijzen van goederen op enkele maanden tot ongeziene recordhoogtes gestuwd. Een onverwachte energieoorlog daar boven op heeft in Europa die tendens nog meer versterkt.

Sedert een kwarteeuw zien we de kosten van de sociale zekerheid stijgen en blijven de staatsuitgaven onder allerlei vormen aanzwellen. De financiële crisis van 2008 was een heel dure én zure appel voor de burgers en het land. De vertering duurde vele jaren, amper genoeg om weer in een nieuwe subsidieput te storten door covid-pandemie. Die aderlating stuwde de overheidsschulden steeds maar hoger om de voorlopige  top te halen met de huidige energiecrisis. De wereldschulden bereiken in een exponentiële lancering onvoorstelbare  scores. Het Westen heeft geen grip meer op het geldsysteem, dat langzaam overgaat in een stervende monetaire wanorde.  

Dit alles leidt tot een verpaupering van de bevolking omdat de inkomsten uit lonen, wedden of uitkeringen de ongeziene stijgingen van uitgaven voor o.a. voeding en energie niet meer kunnen volgen. We zien ook dat de opbrengsten op spaargelden reeds jaren tot juist onder het nulpunt waren gezakt, maar dat nu door de steigerende reële inflatie het spaarverlies oploopt tot minstens -8% per jaar. De overheden hebben er alle belang bij om de inflatie verder te laten woekeren omdat zo hun schuldenbergen snel kunnen afsmelten, maar ook het spaarkapitaal van de burgers ondergaat dat nefaste lot.

Op heel korte tijd zijn we in een rode alarmfase beland. Wie de financiële wereld van dichtbij volgt merkt de bijzondere kwetsbaarheid van de bankensector. Die verloor wereldwijd honderden miljarden door grote verliezen in hun obligatieportefeuilles. De centrale banken trokken vooral in 2022 in snel tempo de rente op en dat deed de obligaties in het zelfde tempo in waarde dalen. Ongeruste bankklanten begonnen her en der al hun geld af te halen. Heel wat regionale banken in de VS en ook de Credit Suisse in Europa kwamen daardoor in zware moeilijkheden en moesten hals over kop gered worden. Financiële analisten zien dit echter als een topje van de ijsberg. Er is niet veel meer nodig voor een veel grotere afgang.

Maar er komt meer op ons af. In de VS, China en Europa staat de “digitale valuta” op stapel. De centrale banken willen alle cash-geld vervangen door een digitale munt, rechtstreeks gecontroleerd door de centrale banken zelf. De start van de CBDC (“Central Bank digital Currency”) is – in alle stilte – in Europa reeds voorzien in 2023. In de VS wordt analoog het Hamilton-project uitgerold. Een door de centrale banken gecontroleerd blockchain-systeem zal toelaten om alle  geldtransacties van de overheden, de bedrijven en de burgers in detail te volgen. De vraag stelt zich of  de 13500 miljard euro Europese gelddeposito’s deels of volledig in het ECB-blocksysteem worden getrokken. Alhoewel de juiste juridische omstandigheden nog moeten vastgelegd worden, is een groot verlies aan financiële privacy zeker onvermijdelijk.

Ondertussen wordt het wereldtoneel steeds maar verder opgesplitst in twee uit elkaar deinende helften : enerzijds de tanende westerse economieën o.l.v. de VS en anderzijds de opkomende BRICS-landen met China als koploper. Europa loopt hierbij als een Amerikaans schoothondje en zal de genadeloze clash van die beide grootmachten moeten ondergaan.  Het eerste slachtoffer van die (nog) koude oorlog wordt de “petrodollar”, de wereldreservemunt, waarop de rijkdom van de VS én het Westers schuldensysteem is gegrondvest.

We willen het allemaal niet nog dreigender maken met het vermelden van o.a. de enorme financiële investeringen die nog moeten komen voor een historische klimaattransitie. Het westers sanctiebeleid tegen Rusland heeft de energie-zwakte van Europa versterkt en ook locomotief Duitsland verzwakt. Een onhandelbaar CO₂-kredietsysteem vormt de volgende moeilijk te nemen horde. Dit alles betekent alvast nog een verdieping hoger voor de schuldenberg van de overheden, maar zeker ook nieuwe zware belastinginspanningen die zullen moeten opgehoest worden.